TODOS CONTENTOS

"FINEZZA"

Os Italianos teñen unha palabra dificil de traducir, "finezza", que ten que ver con sutileza, aguda intelixencia, crítica con elegancia...

Esta é, o meu xuizo, o calificativo que se merece a pancarta que figura no lugar do que foi a fonte do Charco.

Sei que hai motivos tantos para a crítica, como para a xustificación.

Unha fonte no medio da praza como peden os veciños, para a súa utilización é invíable: é un perigo para o tránsito e non ten obxecto habendo traída de auga pública.

Hai un ano que con estas palabras que anteceden felicitei o anónimo autor da pancarta. Hoxe podemos ver que a sutileza e máis efectiva que a descalificación.

O Charco xa ten fonte e todos contentos.

BENVIDOS

Daquela, eu xa lles dixen,que debaixo da ponte do barco de pedra que Manolo Gallego fixo, para que fose a casa de todos os arousáns, non era un bo sitio para mariscar, pois significaban unha ameaza estética para a navegación e un perigo para a súa fráxil presencia.
O propio Manolo Gallego asinou o seu exilio enviándoos a emigración ou o ostracismo.
Por iso agora alégrome de velos de volta co seu remo e o seu sachiño na nova rotonda das Laxes.
Malia estou preocupado, pois costa ollalos,tan tapados polos troeles dos sinais e tan expostos a ser atropelados por algún tolo, (que os hai)que decida saltar co seu vehículo as prohibicións que os ocultan.

Por cuestións de seguridade,se gustases do lugar, aconsellaríavos que faledes coas autoridades para que vos poñan enriba de un bo con para que non vos atropelen e poidades ver o mar.

¡Benvidos!

TRADICIÓNS EN RISCO

Esta mañá de san Xoán lavei a cara co recendo da  auga das herbas para limpar os cheiros do churrasco e das sardiñas, que saben mellor do que cheiran.

Onte, no solpor do serán unha brétema densa, cargada de aromas, aboiaba por encima da Arousa e entroume polos poros do coiro. Se cadra tamén a comín, pois mesmo se podía mascar.

As praias estaban atestadas de  mozos agrupados en bandadas arrodeando o cachada aínda sen prender, mentres asaban  nunha grella  as viandas.

Estas tradicións festivas, con comida e sobre todo con bebida non corren perigo de extinción.

Pero hai tradicións, que corren un grave risco, como é o caso da fotografía que me cedeu "Genito", que se pode considerar un símbolo do futuro que nos espera:

As chalanas esperando ó chisqueiro que lle prenda o lume, observadas a prudente distancia por os bloques dunha urbanización.

UN AROUSÁN EN NOVA YORK (Para Manolo Abuín)

Vai alá moito tempo, cando Xesús andaba predicando polo mundo e os animais falaban, contan que, os soldados romanos e os seus esbirros xudeus ultra ortodoxos andaban na súa procura para crucificalo.
Ían sobre as súas pegadas mais non daban con el. A beira do camiños encontraron picando nas sementes a un  piadoso pimpín ó que lle preguntaron:
-Viches por aquí a un tal Xesús, que se fai chamar o rei dos xudeus?
O pimpín, sabedor que Xesús acababa de pasar cos seus discípulos respondeulle:
-Pin pin, por aquí non vin.
Cando os soldados e os seus esbirros xa se dispoñían a tornar sobre os seus pasos, chegou voando un malvado chasco que aterrou nunha herba do camiño.
Os soldados fixéronlle a mesma pregunta que lle acababan de facer o pimpín.
O Chasco levantando a súa gola vermella e indicándolle co peteiro o camiño díxolle:
-Chas chas, por aquí ben vas.
Os romanos e os seus esbirros seguiron os consellos do desalmado paxaro e deron con Xesús.


Na miña aldea, cando eu era un cativo tiñamos unha gran devoción ós pimpíns. Mesmo os considerábamos paxaros divinos. Arrincar un niño de pimpín era un sacrilexio. Largarlle unha pedra co tiratacos era un gravísimo pecado de confesión.
Pola contra, patear un niño do paxaro delator era un xogo que tiña que agradar a Xesús. Acadarlle con unha pedra ós  chaschás liberábate dos teus pecados. Afogarlle as súas crías era un acto de xustiza. Pillalos vivos e atarlle unhas pallas no rabo molladas con gasolina e penderlle lume para logo soltalos e que voasen ardendo coma un foguete, era o xusto castigo polo mal que tiñan feito a cristiandade, entregando a Xesús.

Que hoxe sexa consciente de que tiña obrado mal, non quita que en aquel intre obrara coa certeza de estar facendo xustiza.


Benito Fuentes era un rapaz miúdo e baixo de estatura que medraba cando paseaba polas rúas de Manhatan co seu chapeu de asa e o seu bastón coa empuñadura de prata. Levaba unha abultada carteira, no peto, repleta de"dolas" e de fotos de follies núas, vedettes do Brooklin do can can.
A súa vida de aventura non lle deixaba tempo para pensar na súa Illa.
Cando coñeceu a Alfhonse Capone xa  Frank Gallucio lle deixara  as tres marcas na cara. Velaí, que para o noso Benito sempre fose o Skarface, (Cara cortada), aínda que diante dos amigos do xefe se referise a el, como don Al ou mister Capone.
Benito non formou parte de ningunha das bandas de extorsión que Al Capone tiña organizadas en Nova York.
Só lle encargaban traballos de información por libre, pois ó non ser italiano era máis difícil, que o relacionaran coa banda.

Cando Al Capone se trasladou a Chicago e se converteu no lendario e temido capo da mafia, non se esqueceu de Benito.
 O creador do "Sindicato do crime" tiña outros negocios ademais dos coñecidos de extorsión, rei da hampa, trata de brancas e contrabando de alcohol (eran tempos da lei seca). Un dos máis lucrativos dos seus  negocios consistía en vender pasaxes ós chineses en distintos portos da China con destino ós Estados Unidos e que nunca chegaban a América.
Benito pasou a traballar no Pacífico nun barco que atullaba a adega de inmigrantes nun porto chinés para tiralos pola borda unhas millas mar a dentro como ofrenda ós tiburóns. Seguidamente volvía a outro porto e repetía a faena, mudando sempre de porto ou de nome o barco.
Cando colleron a Al Capone, Benito tamén foi detido, máis como non tiñan cargos na súa contra despois duns meses na cadea deportárono.

Cando paseaba polas corredoiras da súa Illa natal portaba unha boina mariñeira con quepis a modo de viseira, que se abrochaba na noca. Non portaba bastón, levaba a carteira sen dólares, pero repleta de follies
Unha vez na Arousa pasou a formar parte do club dos ilustrados e foi  un cidadán servizal. Sempre disposto a axudar , amigo dos amigos, como tiña aprendido das "familias" sicilianas.
Casou con Manuela Allo e aínda que o matrimonio non tivo fillos criaron a unha sobriña.
Era frecuente velo na taberna do Nicho discutindo de política cos contertulios.
Cando falaba da súa arriscada vida na América (como el se refería ós Estados Unidos) ou no Pacífico facíao coa mesma énfase que cando falaba da pesca da sardiña. Era o seu traballo.

-Benito, non che daban pena os chiniños que botabades os tiburóns?
El contestaba:
- Eu nunca botei  ningún.
ou
- Non os coñecía, non saían da adega.
ou
- Todos os chineses son iguais.
ou
- A china está moi chea de chineses.

-Benito, na cadea tiveches que pasalo mal.
- Que va, mellor na cadea alá que aquí libre. Pola semana orquestra de brancos e os fins de semana orquestra de negros. Tiñamos gaita todos os días.

-Benito, móstralle esas fotos ós mozos, para que vexan o que hai polo mundo.
Benito abría a carteira, mostráballe as follies e advertíalles.
-Si alá vades andade con tino, pois estas mulleres están infestadas, mesmo lle pegaron a doenza da sífilis ó propio Al Capone.

http://www.youtube.com/watch_popup?v=UovQ1ybovEU#t=75Bailando o can can

OS CARCAMÁNS (No cumio do Con do Forno)

Hai un par de anos publiquei este traballo para a Revista da Asociación Cultural Dorna.

Algúns lectores  pedíronme que a subise ó blog para poder acceder e gardar con facilidade o seu contido.

Dado que por imponderables do tempo levo máis de un mes de sequía. 

Velaí vaí: 

Himno de Riego www.youtube.com

NO CUMIO DO CON DO FORNO

 Unha tarde aproveitando estes días de primavera alegreime a vista sentado no cumio do Con do Forno: A Arousa ós meus pés, a Ría coma un prato , a unha banda o Salnés cos seus vales suaves e soleados, pola outra banda o Barbanza , coma unha restra sombría de montañas azuis que se entullen no mar, entre unha banda e a outra, deitadas no espello da ría, as Illas de Cortegada, Sálvora, Vionta, Rúa, Areoso, As Malveiras ...Unha paisaxe non moi distinta (salvo o queimado no verán e algunhas construccións que afean a costa) da que se podía ver hai dez, vinte ou trinta anos...da que puideron ver nosos pais, nosos avós...

Tamén reparei que o lazo do sete da figura da Arousa prolongábase sutilmente coma unha anguía máis para alá da praia do Bao, coma un cordón umbilical que une a

Illa co Continente.

Esta observación fíxome reflexionar sobre as mudanzas que a construcción da Ponte supuxo para a poboación, para os seus hábitos ancestrais, para as súas tradicións...

Pensei na Illa como se estivese pensando en min mesmo sobre a miña vida e reparei que na vida das persoas hai feitos que nos marcan, que determinan o noso futuro: o territorio, a familia, os amigos, a escola, o traballo, a parella que escollas, os fillos ... Pensei que na vida dos pobos, tamén había feitos que marcan a súa historia.

Parei a pensar nos feitos máis importantes que ocorreron na Arousa e que marcaron a maneira de ser das súas xentes:

Anque é sabido que na Idade Antiga os romanos e na Idade Media os normandos atracaron na Illa (posiblemente tamén gregos e fenicios, anteriormente) a súa pegada non perdurou, pois non se estableceron. Foron relacións prematrimoniais que non deron froito.

Podemos dicir que a Illa, como pobo, naceu cando chegaron os lendarios trece veciños, servos do prior do mosteiro de San Martiño do Sar (San Martín Pinario), que comezaron a amansar as terras. Criaban gando e cultivaban verduras, centeo e trigo, que en boa medida ían parar ás despensas do convento, conforme ás tradicións feudais.

Os labradores eran da terra e as terras do señor (neste caso do prior) . Era a maneira cristián de xustificar a escravitude. Non se compraban e vendías persoas, comprábanse e vendíanse terras, coas súas árbores e cos seus servos.

Durante máis de seiscentos anos pasaron moitas cousas no mundo ( caeu Constantinopla no poder dos turcos, xurdiron as Universidades, descubriuse América, o Renacemento, os estados modernos, o absolutismo, a Revolución Francesa...) Pero nada cambiou na Arousa. Os campesiños seguiron traballando as terras e pagando os foros ó Convento. Tamén pagaban a décima o cura ( en latín: o coidador), que era quen se encargaba de coidar das almas e da facenda do mosteiro, amén da súa parte.

CHEGAN NOVAS IDEAS

As ideas da Revolución Francesa de liberdade, igualdade e fraternidade chegaron a Illa cando, xa foran sufocadas no resto de Europa e maior era a súa persecución no Reino de España, por parte do Rei absolutista Fernando VII. O alcume (a moita honra) que nos puxeron de Carcamáns, era o nome desprezativo que daban os conservadores ós liberais ou defensores dos principios da Revolución Francesa .

¿Como chegaron esas ideas de progreso social a unha illa habitada por campesiños analfabetos, que de feito tiñan a condición de servos, illados do resto do mundo civilizado?

Cando os revolucionarios franceses tomaron a península, a principios do século XIX, non lograron impoñer o seu ideario liberal, pois encontráronse coa resistencia do pobo, manipulado polas castas privilexiadas (altos mandos do exército, a fidalguía e a igrexa), que temían perder o seu poder. Levantaron a bandeira do patriotismo e da defensa dos valores cristiáns e mandaron ó pobo a loitar contra os “gabachos”. Foron máis de seis anos de guerra e cónstanos que as levas de mozos da Illa participaran nas “guerrillas ou escaramuzas” da chamada guerra da Independencia.

A tarde caía coma un leve pano de tule que suavizaba as cores. A paisaxe resplandecía con un halo de bruma dourado. Eu, seguía sentado no cumio do Con do Forno reflexionando sobre a maneira na que a xente da Illa abriu os ollos a realidade e acordou ollando o mundo de outra maneira. Aqueles principios tradicionais de Deus, Patria, Rei (Por Dios, por la Patria y el Rey pelearon nuestros padres/ por Dios por la Patria y el Rey lucharemos nosotros también), vanse ir diluíndo, para dar paso a unha nova sociedade que olla cara adiante, cara a un mundo máis xusto e máis libre.

Despois da desafortunada campaña de Rusia, onde o exército francés sufriu grandes perdas debido á dureza do inverno, a presencia das tropas de Napoleón na península minguaron, pois moitos dos soldados tiveron que irse para defender o fronte oriental do imperio napoleónico (Napoleón foi coroado emperador no ano 1.804 polo entonces Papa Pío VII, na catedral de Nosa Señora de París). A resistencia na península fíxose mais forte e as tropas francesas fóronse repregando.

Os exércitos de Napoleón atravesaron definitivamente os Perineos no ano 1.814.

Fernando VII, sendo príncipe do reino de España, levantouse en armas contra seu pai Carlos IV e o seu primeiro ministro Godoy, en marzo do ano 1.808. Este levantamento coñecido co nome de Motín de Aranjuez, foi apoiado polos sectores mais autoritarios e reaccionarios da sociedade de entonces, que desconfiaban do excesivo poder do valido Godoy e da debilidade do Rei Cornudo (Goday era o amante da Raíña María Luísa de Parma). O rei Carlos IV vese obrigado a abdicar da coroa no seu fillo Fernando.

Fernando VII é chamado a Francia por Napoleón e el acude pensando en conseguir o apoio do home máis forte de Europa.

Mais non lle saíron as contas. O resultado foi xusto o contrario: Napoleón obrigouno a renunciar a coroa. Napoleón nomeou rei de España a seu irmán José Bonaparte.

Durante os máis de cinco anos (1.808-1814) que durou o reinado de “Pepe Botella”, despectivo polo que era coñecido o rei José Bonaparte, libráronse dúas batallas simultáneas no reino español: Unha era de carácter bélico contra a invasión das tropas francesas, na que a inmensa maioría concordaba, e outra de carácter ideolóxico contrapoñendo as vellas ideas do antigo réxime ás novas, saídas da revolución francesa. Esta era unha batalla interna que nos levou a varios enfrontamentos civís- as dúas Españas- con centos de miles de mortos (Guerras Carlistas, Guerra Civil), durante todo o século XIX e boa parte do século XX. Aínda hoxe, 218 anos despois da Revolución , quedan en España moitos cavernícolas, nostálxicos de sistemas autoritarios e reaccionarios que seguen a súa propia guerra civil nos medios de comunicación intoxicando e considerándose os donos da patria e do seu destino.

Durante a Guerra da Independencia contra o exército francés, a parte liberada era gobernada dende Cádiz por un Consello de Rexencia, onde a Resistencia española establecera a Corte. Era unha corte dominada maioritariamente por intelectuais liberais e comerciantes burgueses da periferia. Estas Cortes elaboraron a primeira Constitución Española. Era unha Constitución liberal apoiada nas ideas da Revolución Francesa: A Constitución de Cádiz, promulgada o 19 de Marzo de 1.812, que por ser o día de san Xosé, tamén se coñece co nome da “Pepa”. De aí ven a expresión “¡Viva la Pepa!”, que utilizaban os liberais para darse a coñecer e reivindicar os seus principios cando eran perseguidos.

Os franceses fóronse, mais as súas ideas ficaron. Cando o Rei Fernando VII regresa a España encóntrase con un goberno organizado en torno a unha constitución que limita o seu poder, establece a soberanía nacional (o poder reside no pobo), suprime a inquisición, defende a igualdade de todos os cidadáns diante da lei, suprime os foros, outorga liberdade individual e de prensa, consagra a separación dos tres poderes, e recoñece o dereito de propiedade, o sufraxio universal (para homes de máis de 25 anos)...

Fernando VII regresa a España en marzo de 1.814. Esta constitución non é do agrado do reposto rei. Aínda non pasaran dous meses cando este vai procurar o apoio da fidalguía campesiña e sectores máis reaccionarios da Igrexa e do Exército, para dar un golpe de estado e establecer un réxime absolutista. Todo o poder reside no rei que dispón que a nobreza e a igrexa recobren os vellos privilexios.

Moitos españois que tanto desexaron o regreso de Fernando VII (el Deseado), non aceitaron a afronta, de desprezar a Constitución, que por primeira vez os españois nos tiñamos dado.

Durante seis anos o rei reprimiu ós principais lideres liberais (afrancesados) e permitiu que os señores e os altos cargos locais depurasen as malas herbas nacidas no esterco das ideas da revolución.

A Arousa era un bo lugar para fuxir da persecución, non había máis autoridade que o crego. Por esas datas comezaron a establecerse os primeiros liberais na Illa de Arousa. Eran moi poucos e amansaron as peores terras, na ladeira do Monte e nas Aceñas. Tamén se alimentaban de peixe e marisco que collían no devalar da marea. As cunchas deitábanas detrás da casa (os cuncheiros), pois comer marisco daquela era un certificado de absoluta pobreza.

A gran invasión de liberais na Illa prodúcese a partir do ano 1.922.

  Rafael Riego

 O poder económico das colonias españolas de América estaba nas mans dos indianos (burgueses de orixe español). Os que estaban en idade de loitar viñeron a España a defendela dos invasores franceses. Cando regresaron levaban na cabeza as ideas da revolución francesa, que lles conviñan ós seus intereses. Cando Fernando VII restableceu o absolutismo moitos dos militares que estiveran en España levantáronse en armas contra o rei e pediron a independencia de aquelas terras.

O exército español estaba dividido a producíronse varios pronunciamentos (todos eles sufocados) en favor da Constitución de Cádiz, esta división era agravada pola situación das colonias en América onde tiñan que intervir as tropas contra antigos compañeiros militares do mesmo exército que agora loitaban por outra independencia..                  

                                                                                

No ano 1.820 prodúcese o pronunciamento do Xeneral del Riego, que se nega a partir coas tropas para América, esixindo que se restableza a Constitución de Cádiz. Fernando VII vese obrigado a aceitar a Constitución.

A maioría dos españois apoiaba os principios que defendía a Constitución, agás as vellas castes privilexiadas, que non deixaron de intrigar contra o sistema constitucional. Por outra banda despois da caída de Napoleón (1815) todos os reinos de Europa tornaron ó absolutismo e aliáronse para defender o seu ideario alí onde fose preciso, formando o que se chamou a Santa Alianza.

Vista a situación, as esperanzas de vixencia da Constitución eran escasas. Aínda así o experimento durou máis de dous anos. De feito, houbo un goberno liberal e o rei someteuse a Constitución de Cádiz. A experiencia non se borrou xamais da memoria dos progresistas (O Himno de Riego é o himno oficial da República Española)

A “Santa Alianza” decidiu intervir alentando a rebelión interior e enviando un exército de cen mil homes, maioritariamente franceses, que se coñece co nome dos “Cen mil fillos de San Luís”. Nome dado en honor de San Luís (rei de Francia, fillo dunha española). Este exército acabou co que se coñece co nome de Bienio Liberal (Trienio para algúns historiadores).

Imposto de novo o absolutismo e imbuído de todo o seu poder o monarca comeza unha cacería de liberais: Os principais dirixentes foron condenados a morte coma o propio xeneral Riego, Juan Martín el Empecinado ( O Guerrilleiro invicto), Torrijos e os seus compañeiros, Mariana Peneda...e milleiros máis. Algúns conseguiron fuxir para o estranxeiro, tal foi o caso do pintor Goya e outros botáronse ó monte onde contaban coa colaboración dos montañeses, pois habitualmente roubaban ós ricos para repartir entre os pobres. Eran os coñecidos como bandoleros. En gran parte de Galicia chámaselles Carcamáns.

Foron tantos os que se refuxiaron na Illa que o cura envíalle unha carta ó bispo de Santiago pedindo axuda contra tanta inmoralidade (vivían en concubinato e non bautizaban os fillos). En este escrito utilízase por primeira vez a palabra Carcamán para definir a estes veciños da Illa de Arousa.

Neste punto vai caendo a tarde e levántase unha brisa fresca do norte. Baixo as escadas do Con do Forno, ollo a silueta da Illa , e encho os pulmóns co orgullo de un pobo que foi o piorno da semente da liberdade e da xustiza. Co orgullo de un Carcamán.

NOTA DO AUTOR: Ollo coas palabras, pois co tempo os mesmo que as maldicían antes agora aprópianse delas como se fosen súas de sempre. E o caso da palabra liberal , que hoxe hai sectores da sociedade que a reivindican , sendo conservadores. Son liberais só no económico, é dicir, queren as liberdades que lles permitan facer negocios impunemente. A palabra que hoxe mellor definiría a un liberal de aquela época sería a de liberal -progresista  

O CABREO DO PASEO

Coa chegada da primavera, os días tórnanse agradables e convidan a saír os vellos a pasear. Na Arousa temos moitos lugares polos que facelo e de gozar da compañía de preciosas vistas e do rechouchío dos paxaros.

Non teño preferencia por ningún lugar en particular. Pero debido a súa accesibilidade frecuento máis o paseo que vai do Vao a Carreirón.
Trátase de un camiño de xabre premido, que bordea as praias do leste. Para a construción deste carreiro, "Costas", xestionou a cesión gratuíta de terreos particulares que chegaban á mallante. Uns foron máis espléndidos, outros menos, como se pode adiviñar polas sinuosidades da senda.
Visto con bos ollos hasta ten o seu encanto ver as curvas como se arriman a praia, para logo colarse os muros dos terreos particulares.

Se fas este percorrido e non queres anoxarte non debes ollar cara o interior da Illa, pois entre as construcións que afean e degradan a paisaxe, as talas dos pinos que se están facendo (eu non sei quen outorga eses permisos de maneira ilegal) e outras actuacións inquietantes, pódenche fastidiar o lúdico exercicio de camiñar.
Así que trato de ollar cara ó leste: araos, gaivotas, garzas, corre limos, patos, algún muxe saltando...alégranme o paseo e esquézome do que está a pasar na outra banda.
Pero cando chego ó fin do camiño, ó valado de Carreiron e dou a volta e me encaro, con un sibilino intento de apropiación de un sobrante, que inexplicablemente, o menos para min, queda entre o carreiro é unha propiedade particular, lévame o demo.
O camiño vai sempre arrimadiño ós muros, máis en este caso ábrese, deixando entre o terreo privado é o sendeiro unha cuña na que había unha poza poboada de salgueiros.
Digo había unha poza, pois xa non a hai. Pola Semana Santa botaron uns camións de terra, que permaneceron amontoados durante varios días e logo estendéronos nivelando o terreo a altura do privado.

Aínda que xa teño anos para pensar mal de estas actuacións, optei por pensar ben: "Posiblemente Costas ou o Concello, teñan previsto montar uns bancos para que os paseantes se poidan tomar un respiro a unha das poucas sombras que van ficando no paseo."

Pero cando vexo que este terreo está posteado e con malla de arame en partes, recordo aquel refán que di: "pensa mal e acertarás".


Non sei quen ten que defender este terreo de unha enigmática usurpación.
¿Costas, Montes, o Concello, un alzamento popular?

Non o sei.
A miña dignidade e a dos verdadeiros arousáns, non queren pasar por esta ignominia.

Quero acabar o paseo sen cabreo.

UN ANO DEVALANDO

Unha canción mexicana comenza con esta estrofa:

HACE UN AÑO QUE YO TUVE UNA ILUSION

HACE UN AÑO QUE SE CUMPLE EN ESTE DIA

TU RECUERDAS QUE EN TUS BRAZOS ME DORMIA

QUE YO INOCENTE Y MUY CONFIADO TE ENTREGUE MI CORAZON

ESE TIEMPO TAN FELIZ NO VOLVERA.

Os datos que aparecen no gráfico foron editados

 por un xornal, que axudou á conquista do poder

 ó Sr. Núñez Feijoo,

 poñéndolle altavoces ás manipulacións e mentiras

 deseñadas polos asesores de campaña.

 Todos os marcadores socioeconómicos en negativo,

 un 13 % máis de desemprego. Unha guerra contra

 a nosa lingua, que por imperativo constitucional

 ten o deber de defender. E unha folla de viña

 para tapar as vergoñas: "A fusión das caixas".

¡E nas enquisas sobe...!

Hai paisanos que se empeñan en que Rosa Diez

 teña peiorativamente razón.

PINTAN BASTOS

Carnaval da Illa de Arousa, desfile de carrozas

Dos catro paos da baralla o que ten máis connotacións negativas é o basto.

De todas as cartas da baralla, a Sota de bastos é única.

Hai cartas que teñen un seudónimo ou un alcume: O velo (7 de ouros), a raposa (4 de ouros), o copón ou o pucheiro (as de copas), o bechoco (as de bastos), a tesoira (as de espadas), a lúa ( as de ouros).

A sota de bastos, tamén coñecida como a puta de bastos, úsase para aliviarse (Mecago na sota de bastos) e tamén para insultar (É mais puta que a sota se bastos). Non é unha carta máis. Anque sexa tan veleidosa coma as demais.

Esta fotografía foi tirada o sábado de piñata.

Ese mesmo día publicaba o Voz de Galicia (nas páxinas locais) un escrito do portavoz municipal do partido popular, no que lle esixían ó goberno municipal que defendese á Arousa dos ataques da nova Lei de Proteccion do litoral (POL) que pretende aprobar o goberno galego (é dicir, o partido popular).

Na Illa de Arousa cometéronse algunhas tropelías urbanísticas. Mais non é nada irreversíbel. Para manter o estatus actual e deseñar un futuro económico sostible baseado na pesca (en todas as súas variantes) e o turismo, e necesario trabar a especulación inmobiliaria.

Hai particulares e grupos organizados que premen na defensa dos seus intereses urbanísticos. Desde unha perspectiva absolutamente subxectiva teñen todo o seu dereito a defender e tratar de rentabilizar os investimentos realizados ou as propiedades herdadas.

O Concello é os cidadáns desinteresados da Arousa, temos a obriga de defender o patrimonio natural, que é a maior riqueza que a Natureza nos outorgou, e entregarlle a testemuña as seguintes xeracións.

Eu pediríalle ó Goberno Local que defenda a singularidade da nosa illa sen deixarse premer por

pretendidos agravios ou por unha dubidosa mingua de apoios electorais.

Na anterior lexislatura ó Alcalde tratárono, desde a oposición, como a sota de bastos.

Agora os que teñen na manga o bechoco (as de bastos), pídenlle que "arrastre".

Eu convidaríaos a botar unha de "tute" encerrados no Concello, que xa teñen experiencia, e coas cartas biradas ensaiar as xogadas.

Como a partida vai durar varios días sería ben que o Alcalde pagase os bocatas e o viño; brindando todos pola honra da Sota de bastos

RAMÓN NIETO OTERO, PREMIO POESÍA PÉREZ PARALLÉ

.
O sábado de Piñata, no xa tradicional desfile de carrozas, vin ós pais de Ramón carecterizados de gheisas con moita gracia. Entonces lembreime que tiña unha páxina felicitándoo polo Premio Nacional de Poesía que lle foi outorgado o pasado outono e que por non dispoñer de unha fotografía que pensaba pedirlle á nai, non tiña subido a páxina á rede.

Agora fun a fecebook, onde se encontra " de todo" e fíxenme con unha foto de Ramón, que é a que preside esta entrada.

Na Arousa estamos moi orgullosos dos teus éxitos que os facemos nosos.

Os meus parabéns e os de todos os que tiveron o pracer de ser teus profesores.

Xente coma tí contribuien a levantar a autoestima dos que nos sentimos arousáns.

Tamén quería aproveitar a ocasión para felicitar e agradecer a Susana Sánchez Aríns, o seu traballo na revista da Asociación Cultural Dorna

Ramón Nieto Otero gaña a XXII edición do Premio

NOVEMBRO 7, 2009

Onte pola noite reuniuse o xurado da XXII edición do Premio Nacional de Poesía Pérez Parallé e resolveu outorgar o galardón deste ano ao libro titulado A estación única dunha illa, presentado baixo o pseudónimo “Glas-Ao”.

Aberta a plica, resultou ser da autoría de Ramón Nieto Otero, escritor nado na na Illa de Arousa en 1975.
Licenciado en filoloxía inglesa, fixo o último ano da carreira cunha beca Erasmus na Universidade Libre de Bruxelas e, dende aquela, reside na capital belga dedicado ao ensino da lingua inglesa.

Ten estudos de música clásica e jazz e é un afeizoado á cultura mariñeira, practicando no mar de arousa a navegación en dorna.

Malia a distancia que o separa da terra, o autor prometeu facer todo o posíbel por estar presente na entrega do premio que terá lugar o próximo sábado 21 de novembro na sede do Círculo Mercantil e Industrial-Unidade de Fene.

O xurado, integrado polo poeta e artista plástico Baldo Ramos, Carmen Bar, exdirectora da biblioteca de Narón e Susana Sánchez Aríns, gañadora da XXI edición do premio, mencionou especialmente a alta calidade xeral das obras presentadas, destacando particularmenta as tituladas O xardín de inverno e outras augas e Noites na casa do pai.

CANDO O VENTO SE CABREA

Barco bateeiro apastando na follaxe da ribeira encima de dúas chalanas

A noite pasada as isóbaras arrexuntáronse encima da costa galega e despertaron os ciumes do vento, que se arremuiñou con un ímpeto de titán e lanzouse sobre o mar levantando alporizadas ondas que encrespadas fuxiron coa crista branca de medo a bater coma tolas contra as costas, levando consigo barcos, bateas e peiraos.

Cando a galerna entrou en terra deitou arbores, arrincou tellados, derribou muros...

Unha traxedia que por fortuna non ocasionou máis que danos materiais, que sendo graves non son irreparábeis.

Os homes do tempo non deron por ela. Pero xa deberían saber que cando as isóbaras se acurrunchan o vento ponse ciumento e non hai quen o deteña.