Esta mesma semana un empregado de banca queixábase de que cada vez lles esixían maiores responsabilidades, elevábanllelos obxectivos e tiñan que facer máis horas de traballo. Vivía en unha tensión constante que o bloqueaba. Lonxe de render máis rendía menos. Na última hora de traballo era tal o cúmulo de operacións que tiña por rematar que cando se vía obrigado a atender a un cliente, facíao con desgana, con evidente desagrado. Cónstame que este empregado era un excelente profesional, pero o cansazo e a presión eran superiores a súa vontade.
A este empregado dábanlle envexa os profesores, que tendo dous ou tres meses de vacacións e un posto de traballo asegurado de por vida, andaban manifestándose porque lles poñían unhas horas máis de traballo.
“Todo é unha cuestión de perspectiva. Depende desde onde o vexas e tamén como queiras velo”.
Durante corenta anos exercín no ensino e sei que os profesores non están a pedir menos horas de traballo porque sexan uns nugalláns, que pretenden vivir sen dar pancada. Por a experiencia que me tocou vivir podo garantir que na profesión hai de todo; pero que a inmensa maioría son profesionais moi preocupados e concienciados co seu transcendental cometido. Queren un horario que lles permita desempeñar con garantías a enorme responsabilidade de amolecer e moldear as corras que formarán o cesto do futuro do país.
Non é o mesmo impartir unha clase cando chagas fresco e con ilusión á primeira hora que cando xa levas a tensión e o cansazo de catro horas lidando con vintetantos alumnos. A calidade da exposición e inferior, que se traduce en unha inferior calidade do ensino. Tampouco e o mesmo preparar dúas clases que preparar catro.
Non e preciso incidir en que cantas máis horas imparta un profesor, menor é o seu rendemento.
O que pretende a administración non é optimizar o rendemento. Pretende aforrar uns miles de euros para destinalos ó ensino privado.
Pero como iso non se pode defender, ménteselle ó pobo e enfróntanse a dous colectivos que teñen que estar unidos para lograr un único obxectivo: unha cooperación entre pais e mestres, complemento indispensable na formación do individuo.
Unha escola pública conflitiva, mingua en calidade e constitúe un cheque de viaxe para a privada.
Pero a escola privada non está ó alcance de todas as faldriqueiras.
Este escenario condúcenos a dous tipos de escolas, unha para ricos e outra para pobres, de modo que os fillos dos acomodados, á marxe da súa capacidade intelectual, terán unha formación en centros de elite que os capacite para dirixentes e os fillos dos simples traballadores que estuden en unha escola pública devalada acabarán mendigando un traballo mal remunerado.
A confrontación entre Mestres e Pais e o principio da dexeneración do Ensino Publico.
A Administración que provoca estes invistes é reaccionaria e busca o mantemento dos privilexios dos chamados poderes fácticos.
Desde esta columna quero felicitar os país dos alumnos dos centros públicos da Arousa que souberon estar a altura das circunstancias na defensa da calidade do Ensino Público.
Ainda que o problema é de maior calado, tal como manifestei hai unhas semanas no blog “Atalaya de Arousa”http://vazquezsito.blogspot.com/2011/09/funcionarios-del-mundo-unios-la.html
