CANDO O VENTO SE CABREA

Barco bateeiro apastando na follaxe da ribeira encima de dúas chalanas

A noite pasada as isóbaras arrexuntáronse encima da costa galega e despertaron os ciumes do vento, que se arremuiñou con un ímpeto de titán e lanzouse sobre o mar levantando alporizadas ondas que encrespadas fuxiron coa crista branca de medo a bater coma tolas contra as costas, levando consigo barcos, bateas e peiraos.

Cando a galerna entrou en terra deitou arbores, arrincou tellados, derribou muros...

Unha traxedia que por fortuna non ocasionou máis que danos materiais, que sendo graves non son irreparábeis.

Os homes do tempo non deron por ela. Pero xa deberían saber que cando as isóbaras se acurrunchan o vento ponse ciumento e non hai quen o deteña.