OS MERLOS BRANCOS

MALDITOS CORVOS NEGROS.

Era un ano de moitas cereixas. O señor Manuel das Quintas tiña unha cerdeira tan cargada que ata lle esgazaron as polas.

O Sr. Manuel era amigo dos merlos, e mesmo se comunicaba con eles. Desde rapaz sostiña que os melros entendíano e falaba con eles. Tamén sostiña que os melros non eran negros, que eran brancos. Negros só os vían os que os odiaban.

Para que os melros repectaran as cereixas comprou un lenzo branco no que escribiu: “Cereixas propiedade de Manuel das Quintas, o amigo dos merlos”. Fixo un mástil con unha vara de eucalipto e colocou o lenzo coma se fose unha bandeira branca que flameaba por encima da fruteira.

Malia os merlos non eran brancos e ademais non sabían ler. E mentras el perdía o tempo e o creto tirándolle pedras as pombas que pasaban por alí chamándolles corvos negros, os merlos aproveitábano levando no bico as cereixas.

Inesperada mente, entrou unha bandada de merlos na eira do Manuel e deixou a cerdeira núa.

Diante do evidente o Manoel levou as mans a cabeza e verrou con raiba:

-¡Malditos corvos negros!

UNHA DUCIA DE ANOS PERDIDOS.

No ano 1997(cito de memoria) a Consellería de Ordenación do Territorio aprobou a construcción

da tan necesaria estrada que uniría a ponte co porto da Illa de Arousa. O proxecto redactado intentaba afectar ó menor número de propietarios. Para logralo invadía espacios protexidos pola Lei de Costas. Unha parte dos veciños afectados, animados por os dirixentes locais do

Partido Popular, recurriron o proxecto argumentando que conculcaba a Lei de Costas. Estes veciños non pretendían protexer a costa, pretendían defender os seus intereses. A xustiza, como non podía ser de outra maneira, fallou a favor dos afectados. A Consellería de Ordenación houbo de redactar un novo proxecto. No ano 2005 hai un cambio de goberno na Xunta de Galicia. A Consellería é conminada por a xustiza a redactar un novo proxecto. O novo proxecto redactado intentaba o mesmo que o anterior: facer o menor dano ós paticulares. O non poder transcorrir por dominios públicos houbo de afectar necesariamente a máis privados. A algúns dos propietarios anteriores , o novo proxecto afectabaos en maior medida . O Partido Popular, agora na oposición, fixo, bandeira da defensa dos afectados. Todo tipo de enganos, mentiras, descalificacións personais se fixeron co fin de rentabilizar políticamente unha situación que eles mesmo provocaron animando ós afectados a presentar o recurso. Cando se quere comenzar a obra , cumplidos todos os trámites legais, varios de estes veciños recurren a violencia

para evitar a construcción. No ano 2009 o PP retoma o goberno da Xunta e os veciños que antes se opoñían, agora otorgan e culpan á anterior administración que foi a que redactou o proxecto.

-¡Malditos corvos negros!

O Manuel das Quintas confundía as pombas brancas cos corvos negros.Tiña un problema de percepción óptica que se coñece co

nome de daltonismo. O daltonismo fisiolóxico é unha doenza natural conxénita. Mália o daltonismo ideolóxico é un mal adquirido, que non ten remedio.

John Dalton, descubridor da doenza que leva o seu nome

Os irmáns Dalton, heroes de un comic, famosos por se meteren en líos provocados por eles mesmos e por disparar contra todo

canto se movía no seu entorno. E dicir eran os incendiarios e os bombeiros. Estes representan o outro tipo de daltonismo

ALGO TIRABA DE MIN

Era martes. Era verán, e eu era un cativo duns oito ou nove anos.

A semana anterior, miña avoa, fíxome a promesa condicionada

-Sitiño, se te portas ben, martes lévote ó mercado á "vila".

Anque non era a miña especialidade a de portarse ben, en esta ocasión debín de facer un extraordinario esforzo, pois miña avoa, cumpriu a promesa de levarme ó mercado a Vilagarcía.

Xa tiña oído falar da illa de Arousa e dos seus mariñeiros que enchían as súas dornas de berberechos no lombo de Bamio antes que os de Carril e mesmo que os de Rianxo. Tiñan sona de bos mariñeiros.

Malia, nunca tiña visto a un habitante de unha illa.

Meu avó, fora fogoneiro de un vapor de carga que facía a ruta do Caribe e ás veces contábame historias de cañóns apuntando á boca da entrada do porto da Habana, ou ó de San Juan de Puerto Rico, desde unha amedrentadora fortaleza que lle chamaban "O Morro". Eran illas cheas de riqueza: Café, bananas, tabaco, azucre, chocolate, ron, mulatas, negros e que a todos os españois lles chamaban galegos, anque fosen de Barcelona. Naquelas augas tamén andaban os piratas, anque, meu avó, non tivera ocasión de enfrontarse a eles e darlles o seu merecido.

Tiña soñado moitas veces coas illas. Mais nunca fora capaz de poñerlle cara os seus habitantes. Eran como seres máxicos, sacados de un conto.

Aquel martes saímos ó romper o día, pois tiñamos que andar uns cinco quilómetros ata chegar a Vilagarcía. Aínda non había liña de autobuses e o único coche que recollía pasaxeiros era o coche do leite de Laíño, que era unha mestura de camioneta e autobús. Adiante levaba nove pasaxeiros e detrás a un correr ían os bidóns do leite e as pertenzas dos pasaxeiros. Os días de mercado era imposible coller sitio, pois xa viña atestado de xente e mercadurías que das aldeas da ribeira do Ulla baixaban ó mercado ocupando a cabina e tamén sentados sobre os bidóns ou de pé agarrados a estructura da carrozaría. Bamio era a última aldea da ribeira antes de chegar a Vilagarcía. Ninguén no seu xuízo esperaba coller o coche do leite en un día de mercado.

Xa quentaba o sol cando chegamos a "vila". Despois de comprarme o bastonciño de tres cores de caramelo na pastelería Prada, a avoa, levoume ó mercado. Unha gritaría de xente interrompido por o ruxido dun porco o cantar de un galo ou a voz persuasiva de un charlatán, ampliada por unha bucina, que vendía pos marabillosos para matar ás pulgas, tíñanme hipnotizado. A miña avoa non facía outra cousa que tirar de min para sacarme de diante de calquera rareza, coma a do lagarto amestrado.

-"Non me soltes a man e anda a carón de min"

Así chegamos a unha tenda que poñía na porta "ultramarinos". Ollei a través do vidro do escaparate e vin sacos abertos mostrando grans: café, améndoas, arroz, fabas, latas de conservas e botes de vidro. Na tenda había unha gran algarabía, máis de vinte persoas se amontoaban entre o mostrador e a porta. Os tres homes que atendían trataban de calmar a xente: "Cada un no seu turno, hai para todos" . Cando remataban con un cliente alzaban a voz: "¡O seguinte!".Alguén se parou na porta sen atreverse a entrar. O que parecía ser o xefe fixo sinais coas mans invitándoo a entrar.

-Entre señor Juanito que xa o atendo agora.

Entre os clientes que estaban esperando prodúxose un murmurio de reprobación. O vendedor xustificouse:

-O señor é da Illa de Arousa e váiselle o vapor.-e diríxindose ó da Arousa, continuou.- En canto teña listo o pedido xa llo leva o rapaz na carreta ó barco.

En canto ouín que o señor era da illa picoume a curiosidade. Púxenme na punta dos pés para ver esas peculiaridades, que según a miña imaxinación os facía diferentes. Coa miña estatura érame imposible chegar a velo desde onde me encontraba. Soltei a man da de miña avoa e dirixinme o lugar onde saía unha voz grave que se dirixía educadamente os presentes dicindo: "Por favor,disculpen". A clientela apartábase en silencio e eu sen saber como encontreime diante de unha figura que me impresionou: Era un home que rondaría os cincuenta anos. Vestía un fato negro e unha chambra branca. Por debaixo do chapeo asomaban uns cabelos de prata. Zapatos negros e lustrosos. No oxal da casaca levaba unha flor vermella de camelia xapónica. Este detalle foi o que máis me chamou a atención, pois no verán non florecen as camelias e ademais as vermellas sóltanse do cáliz nada máis cortalas. Sabía todo iso, pois tiñamos unha camelieira vermella na horta, polo que deducín que na illa florecían as camelias no verán.

Evidentemente, era unha personaxe singular, era un aborixe, un home como debían de ser todos os da Illa de Arousa. Esa foi a imaxe que eu conservei durante moitos anos dos habitantes da Arousa.

Na adolescencia coñecín a un xoven da miña idade (máis ou menos), chamábase, José Manuel Agra Villagarcía, estudiaba no Colexio León XIII e vivía na Casa do Director , D. Jesús Garrido. Era un rapaz espigado, semellante a outros da súa idade. Mais para mín non era igual: vivía na casa do director do colexio e o seu pai tiña un bar na planta alta da casa. Había que subir unhas dezaoito escaleiras para ver as mesas que eran de mármore branco e negro deseñando o cadro do xadrez.

Aínda que a miña percepción da Illa de Arousa tiña mudado co tempo, estas detalles que iías coñecendo seguían dándolle un toque de exotismo que me intrigaba.

Paco Sirvent, era Mestre da Illa de Arousa. Fixemos a "mili" xuntos. Un día encontreino diante do quiosco que había na central dos autobuses de Pereira e coincidiu a pasar por alí unha moza de uns vinte anos, que el me quixo presentar. Era a primeira muller da Illa que ía coñecer:

-"Maricarmen, Sito"

-Encantado.

-Encantada, desculpa, teño presa ... aínda teño que recoller uns recados e non quero perder o vapor.

Cando desapareceu entre a multitude o único que acertei a dicir foi:

-¡Que ollos máis bonitos!

Maricarmen, co tempo sería a miña compañeira e a nai dos meus fillos.

Manolo Longo, era un compañeiro, mestre, veciño tamén de Bamio. A principios de setembro de 1969 foi a unha asemblea de mestres para elixir escola. Eu non asistín, pois estaba agripado e tiña un número máis alto que o número de prazas que se ofertaban. O final aumentaron as prazas e cando me tocou o turno de elixir, o meu compañeiro Manolo escolleu por mín. Ollou para as prazas que aínda non foran tachadas da “pizarra” e decidiuse por a Illa de Arousa.

-"José Vázquez García, destinado al Colegio Torre-Isla"

Non acredito no destino; pero ás veces penso que había algo que me chamaba, que tiraba de min coma un imán, e do que non tiña consciencia.

Do que non dubido é de que tanto para a Arousa como para min, a concorrencia vai resultar determinante.

A FESTA DA PONTE

DOMINGO 27 DE XULLO DE 1979:

O mencer sopla unha brisiña do noroeste. O ceo está limpo. A festa vai ser un éxito. Sabiamos que ía concurrir moita xente. Só o mal tempo nos podía "aguar" a festa. Todo estaba organizado, máis de cen persoas encargábanse de que as diversas actividades incluídas no programa

estivesen a punto, no seu momento. Os días anteriores, e esa mesma mañán, todo o pobo estivo involucrado na posta a punto de todas as actividades que tiñan encomendadas ou que voluntariamente asumiron, nun afán de colaboración solidaria.

Programa de actos da Festa (arriba).

A dereita: resume das contas da Festa, presentado polo tesoureiro, Fernando Milleiro.

A Festa da Ponte é destacada nos medios de comunicación sobre as demáis que se celebran na mesma data na comarca ( Faro de Vigo 27/07/2009)

O Alcalde de Cesures non encontra onde aparcar

Na semana seguinte os medios de comunicación comentan o éxito da festa.

O ministro de Obras Públicas e urbanismo, confirma o mesmo tempo a adxudicación do proxecto informativo.

Mais fotografías en:www.facebook.com/album.php?aid=17237&id=1694091250&saved

TRINTA ANOS DA COMISIÓN "DA PONTE"

• UNHA COMISIÓN, QUE RESULTOU SER UNHA EXCEPCIÓN

Hai un dito moi habitual entre os políticos que reza así: “cando queiras que algo non funcione crea unha comisión”. Mais os ditos, o mesmo que todas as regras, teñen tamén as súas excepcións que os confirman. É posíbel que sobre a nosa Illa exista unha lei da gravitación universal diferente, como din que sucede no Triángulo das Bermudas, na que se producen fenómenos estranos que non teñen explicación científica. Na Arousa funcionaron todas as comisións para confirmar a regra.

Presentación da Candidatura que gañaría as primeiras eleccións ó

Concello de Vilanova. Esta candidatura leva no seu programa

a segregación da Illa de Arousa do Concello

A Agrupación Independente da Illa (A M D G) gañou as primeiras eleccións democráticas ó Concello de Vilanova. No Concello non había máis diñeiro que no capítulo 1 dos orzamentos municipais, escasamente para pagar ó persoal. Desde abril de 1.979 (mes no que tomamos posesión do goberno municipal) ata xaneiro do ano seguinte tan so puidemos comprar a crédito algunhas bombillas que levaban moito tempo fundidas e algúns sacos de cemento para tapar as pozas máis fondas.

O feito de non ter diñeiro, a longo prazo resultou ser positivo. Pois como di o refrán a “fame aguza o enxeño”. Pasamos oito meses longos imaxinándonos como podíamos facer cousas sen diñeiro. Creando comisións, involucrando os veciños en iniciativas populares, que resultaron ser proveitosas.

A primeira comisión en formarse foi a Comisión da Ponte a finais do mes de maio:

O bar Ribeirán (o de Tucho), tiña un reservado onde cataban os fabricantes os productos que elaboraban de cada colleita de mariscos ou peixe, que regaban con viño do ribeiro, de aquel arreluado, case da cor do leite, que se servía en cuncas de louza branca. Á primeira cita convocada dende a Tenencia de Alcaldía acudiron todos os representantes das poucas asociacións (estabamos no comezo da democracia e aínda a sociedade se estaba vertebrando) e os membros mais representativos do que daquela se denominaban forzas vivas.

A Asociación de Veciños, a Asociación Cultural Dorna, a Asociación de Pais de Alumnos, o Pósito, en representación dos mariñeiros, tamén había representación dos productores de mexillón, dos comerciantes, dos fabricantes e ¿como non?: os sobreviventes da primeira comisión “Pro Puente”da que xa teño falado. Como non teño constancia de que ninguén se queixara por discriminación, podo dicir que estabamos todos os que tiñamos que estar reunidos arredor da mesa familiar do reservado do bar Ribeirán.

Ó remate a comisión non era máis que un cabo polo que tiraban os cinco mil veciños da Illa (os seis mil presos como dicía o reclamo, anque na realidade non chegabamos a cinco mil) arrastrando á ponte dende Madrid ata a punta do Bao. Os membros da comisión limitabámonos a controlar os esforzos e a que todos tirásemos a un tempo e na mesma dirección.

UNHA COMISIÓN DE COMISIÓNS

Aquela reunión era chocante en canto a maneiras de pensar e de enfocar o tema: Xente maior, moi escaldada por fracasos anteriores, mozos xoves que todo o vían claro e fácil e algúns, os menos, que pensabamos que a consecución do soño da ponte pasaba por un traballo serio, pensado e ben organizado. Despois de escoitar exposicións e tamén disquisicións, temperouse o debate e pasouse a valorar o que podíamos facer:

Para empezar había que conseguir diñeiro, pois o Concello estaba en bancarrota e polo propio orgullo do pobo da Arousa, que non quería que os de Vilanova nos puidesen botar na cara que viaxabamos e montabamos festas co diñeiro do Concello, decidimos crear un equipo que se encargase de arranxar diñeiro de forma digna e simpática e que o mesmo tempo axudase a publicitar a causa. Este equipo denominouse a comisión económica. Esta comisión recadou coa venta de rifas, pegatinas, bolsos, gorros, cerámica popular e consumicións na cantina da festa, máis de dous millóns de pesetas daquela época, que deron e sobraron para todas as actividades.

Tamén había que conseguir apoios políticos, pois era preciso que non se producisen fisuras entre os grupos políticos locais e presentarnos coma un bloque diante da administración. Por iso dentro de esta comisión escolléronse ós representantes dos principais partidos e a persoas de relevancia na localidade.

Esta representación é a que se entrevista en dúas ocasións co Ministro de obras públicas e que goza do visto e prace do deputado José Antonio Gago Lorenzo ( que asinou co máis tarde ministro de Obras públicas, Sancho Rof, unha interpelación ó Goberno solicitando a construcción perentoria da Ponte). Foron cinco membros desta comisión os que lle escoitaron ó Ministro aquela orixinal forma de dicir que si, que teríamos ponte, cando lle mostraron a interpelación pedindo a ponte que el mesmo asinara sendo deputado: “Me habeis pillado por los huevos”

De todas maneiras o máis importante era crear na opinión pública a sensación de que a nosa reivindicación era xusta e sentida por todos os pobos da comarca. Para iso creouse unha comisión de propaganda que conseguiu que durante aquel verán do ’79 a Ponte da Illa e as actividades que se desenvolveron en torno a esa reivindicación, empezando polo slogan “A ponte unha chave para seis mil presos” que se popularizou en todas partes, pois en aquel verán non saía ninguén da Arousa sen portar unha prenda co reclamo. Os medios de comunicación tanto de Galicia como do resto do estado fixéronse eco da perentoria necesidade que tiña a Illa de unha ponte..

Esta comisión formada maioritariamente pola mocidade que se integraba na Asociación Cultural Dorna foi a verdadeira alma da campaña: Aportaban ideas e traballaban organizando actos, pintando os muros, visitando xornais e xornalistas, entrevistándose con xente da cultura e do espectáculo...

A FESTA DA PONTE

o

• O Grupo Milladoiro compuxo para a festa a peza Polca da Arousa

O domingo día 29 de Xullo de 1.979, desde moi cedo o peirao de Vilanova está cheo de xente que se arremuíña en torno as dúas motoras e o transbordador (A Barcaza) para ver de conseguir descubrir a Illa de Arousa. Máis de seis mil persoas chegaron ó Cabodeiro procedentes dos máis distintos pobos e aldeas de toda Galicia. A maioría era a primeira vez que pisaban a cuberta de un barco. ¿Cal era o motivo deste singular cruceiro? A eficacia dun slogan e un programa de festexos que convocaba os principais grupos de folk e rock de Galicia. Dende as nove e media da mañá ata altas horas da madrugada houbo festa rachada no recinto do Colexio Público. A esta festa tamén asistiron as principais autoridades políticas de Galicia: O secretario da incipiente Xunta de Galicia, o gobernador Civil, o Delegado de Obras Públicas, varios deputados, todos os alcaldes da comarca, coa excepción do de Cesures, que se foi cabreado porque un policía local o tratou de malos modos cando intentaba o imposible de conseguir, un sitio para aparcar en Vilanova...

O domingo día 29 de Xullo de 1.979, desde moi cedo o peirao de Vilanova está cheo de xente que se arremuíña en torno as dúas motoras e o transbordador (A Barcaza) para ver de conseguir descubrir a Illa de Arousa. Máis de seis mil persoas chegaron ó Cabodeiro procedentes dos máis distintos pobos e aldeas de toda Galicia. A maioría era a primeira vez que pisaban a cuberta de un barco. ¿Cal era o motivo deste singular cruceiro? A eficacia dun slogan e un programa de festexos que convocaba os principais grupos de folk e rock de Galicia. Dende as nove e media da mañá ata altas horas da madrugada houbo festa rachada no recinto do Colexio Público. A esta festa tamén asistiron as principais autoridades políticas de Galicia: O secretario da incipiente Xunta de Galicia, o gobernador Civil, o Delegado de Obras Públicas, varios deputados, todos os alcaldes da comarca, coa excepción do de Cesures, que se foi cabreado porque un policía local o tratou de malos modos cando intentaba o imposible de conseguir, un sitio para aparcar en Vilanova...

Colocación primeira pedra, tres anos despois

"FINEZZA"

Os Italianos teñen unha palabra dificil de traducir, "finezza", que ten que ver con sutileza, aguda intelixencia, crítica con elegancia...

Esta é, o meu xuizo, o calificativo que se merece a pancarta que figura no lugar do que foi a fonte do Charco.

Sei que hai motivos tantos para a crítica, como para a xustificación.

Unha fonte no medio da praza como peden os veciños, para a súa utilización é invíable: é un perigo para o tránsito e non ten obxecto habendo traída de auga pública.

Unha fonte decorativa en memoria do antigo pozo do Charco, pode ser unha boa suxerencia que satisfaza a todos.

POÑENDO AS COUSAS NO SEU LUGAR

Cando mexes na auga corres o risco de alodala e logo has de esperar a que o fango apousente para poder ver o fondo.

No escrito titulado “tropa bolivariana” utilicei unhas coplas de Juanito do Nicho (Juan Otero Maeztu) de forma incompleta e dándolle un sentido distinto do que o autor pretendía. Non sería xusto nin honrado con el si non sitúo os feitos dentro do propio contexto histórico no que se producen.

Juanito foi bo amigo e admiraba e respectaba os grandes mestres que na Segunda República houbo na Arousa: D. Antonio Morales, D. Luis de Sáa…

Non era a estes mestres os que el se refería.

Esta canción foi escrita nos anos coarenta, cando foron nomeados mestres xentes que por título tiñan o Carné da Falanxe. A estes “mestres”, refírese Juanito e moi en especial a unha mestra pola que sempre mostrou un gran "aprecio" e que incluso chegou a escribir o seu epitafio, en vida da mesma. (Esta mestra sobreviviu a Juanito en máis de vinte anos)

O epitafio era:

“Mala como un vendaval,

Que todo tira y arrasa,

Fue maestra nacional

Y se llamaba Tom…”

A letra da canción, que utilicei parcialmente e que non correspondía o que pretendía transmitir o autor, transcrita completa é como sigue:

Dale que dale,

Zumba que zumba,

En la playa del Naval

Apestando está una burra.

Es lamentable

De todas veras,

Que tengamos que cargar

Con las burras forasteras.

Aquí en este pueblo

Sobra la instrucción

Para “pescar chopos

Chéganos Ramón.

San Julián bendito

Que tan alto estás

Que “haiga” más maestros

No consientas ya.

En el Cabodeiro

El muelle da compasión,

Tiene cada brecha

Para tragarse un bocoy.

Y los adoquines

Por obra de Dios,

No hay dorna “polbeira”

Que no tenga dos.

Dale que dale,

Zumba que zumba,

En la playa del Naval

Apestando está una burra.

Es lamentable

De todas veras,

Que tengamos que cargar

Con las burras forasteras.

Bar o Nicho

É de salientar a destreza do bardo na utilización das metáforas e das complicidades que establece co pobo, pois sen nombrar a nenguén coas palabras Naval e burra, retrata unha personaxe e cos adoquíns do Cabodeiro sustraídos por os mariñeiros para as dornas, fai o propio coas esixencias culturais e a sensibilidade social de aquel lamentable periodo da nosa historia.

ASOCIACION MEDIOAMBIENTAL O CARREIRON

A Asociación Medioambiental O Carreirón acaba de publicar un libro guía de aves e mamíferos da zona.

Antes de pasar a comentar os contidos do libro, quero dar os parabéns a este reciente colectivo ecoloxista, que nace con forza e ilusión e que acaba de sorprendernos con esta excelente publicación e que nos promete seguir por este camiño divulgando outros aspectos menos coñecidos de O Carreirón.

"Guía Natural do Carreirón AVES e MAMÍFEROS" é o título do libro asinado por Miguel Ángel Conde Teira e Samuel Paz Parracho.

A Guía primorosamente editada, con maravillosa fotografía, mostra nas súas cen páxinas, máis de duascenta cincoenta especies e castes de aves e mamíferos con presencia no Carreirón.

Tamén conta con un código de cores das especies, Invernantes, en paso, reproductoras, residentes, época de reproducción, especies vulnerables, especies en perigo e especies protexidas. Nas fotografías das aves reprodúcense o macho e a femia, naquelas que se aprecian diferencias.

Ó fin recóllese un índice das especies e déixanse unhas páxinas en branco para anotacións dos interesados.

O libro distribuese gratuitamente.

Se estás interesado no mesmo diríxete o Concello da Illa de Arousa.

"TROPA BOLIVARIANA"

No mes de maio os potes de barro florecían na solaina da casa dos meus bisavós.
Eran xeranios vermellos, que se esparramaban ata pousarse na varanda de madeira de tea.
A miña bisavoa sentada nunha vella cadeira de asas colocada de maneira axeitada para que lle batese o sol nas pernas e a sombra na cabeza, despois da cabezadiña da sobremesa, contábame contos de santos e de bandidos.

En varias ocasións contoume o conto de San Perico:
San Perico era un apóstolo. Máis non só…Era o elixido por Xesús para ser a cabeza da igrexa. Malia a cabeza de san Perico non tiña cabelo. Deus para compensar deulle unha fermosa barba - xustificaba miña bisavoa - e as moscas tampouco respectaban tan transcendental testa.

Cando un día unha ousada mosca aterrou na lustrosa coroa e lle enterrou o ferrón, san Perico, que era de pronto súpeto, votou man dos seus superpoderes e matounas todas.

Anque nunca gustei das moscas, a aquel meniño que escoitaba embebido aquelas historias parecíalle inxusto, que san Pedro, por unha mosca matase todas.

Un ousado e valente anónimo, que se agacha debaixo do seudónimo de Pepito, e que dí ter sido meu alumno, no blog http://arousadebate.blogspot.com/insúltame e descualifícame como docente e como persoa. É o seu parecer e non pretendo emendalo. ( Non vou retirar o escrito, quen queira lelo: está nos comentarios ós resultados das eleccións do 1 M, baixo o pseudónimo de Pepito). Só me permitirei a pequena vanagloria de non ter tido nos meus longos anos de profesión un só problema.

O que non comprendo ós meus anos, como non comprendía de neno no conto, é que lle fixeron os outros catro Mestres que nomea literalmente (cinco si contamos outro que cita noutro blog) . E todos os demais Mestres que pasaron polas aulas da Illa de Arousa, os que cualifica, sen excepción, de "tropa bolivariana".

Desde a miña maneira de ver, sempre subxectiva, mais honrada, quero manifestar o meu orgullo por formar parte de un colectivo de docentes tan competentes, preocupados e capacitados, coma os que se nomean e ós que pretendidamente se insulta. Digo pretendidamente, pois ata para insultar é preciso saber. Ser Bolivariano non é o mesmo que ser chavista. Bolivar foio o gran líder da independencia de Sudamérica. Bolivariano é un seguidor das ideas de Simón Bolívar, que era un criollo, e nada teñen que ver coa doutrina de Hugo Chavez.

Se o adxectivo bolivariano vai contra aqueles que tivemos algo que ver coa "independencia" da Arousa do concello de Vilanova, particularmente, considérome acreedor e honrado de selo.

Para xustificar os cualificativos que lle dedico os meus compañeiros de aulas (o pé de un cento), hei de recoñecer que non todos eran excelentes; pero si, a maioría. Non hai máis que comparar os resultados académicos e as actividades escolares para, ver que non desmerecen os de outros centros públicos ou privados:
Varios alumnos foron distinguidos con importantes premios tanto a nivel provincial, como autonómico e incluso un a nivel comunitario.
Algúns profesores foron recoñecidos con galardóns, tanto individuais como colectivos (tal coma o Segundo Premio “Rodríguez de la Fuente”, por un traballo en equipo sobre as orixes, formación, flora e fauna de Carreirón).

Juan Otero Maeztú, máis coñecido por Juanito de Luísa ou Juanito o do Nicho, foi o bardo por excelencia durante o século pasado na Arousa. Dotado de unha notable intelixencia crítica, de unha fina ironía, e de unha capacidade extraordinaria para versificar deixounos un puñado de coplas que nos mostran as grandezas e miserias da época e tamén o pouco que mudaron estas en tantos anos.
Nun libro de coplas de tradición oral recollidas, mecanografadas e atadecoradas con orlas por os alumnos de octavo nivel de Primaria do Colexio Público no curso 1980-81, aparecen varias atribuídas a Juanito de Luísa. Entre todas escollo esta que segue para ofrecerlla a todos os Pepitos presentes, pasados e futuros:
San Julián Bendito,
que tan alto estás,
que “haiga”más Maestros
no consientas ya.
Aquí en este pueblo
sobra la instrucción,
“para pescar chopos
chéganos Ramón.”
En el Cabodeiro
el muelle da compasión
tiene Cada brecha
para tragarse un bocoy
Y los adoquines
por obra de Dios,
no hay “dorna polbeira”
que no tenga dos.